wtorek, 12 kwietnia 2011

Docieplenie ścian metodą lekką - mokrą

Docieplanie ścian metodą lekką mokrą jest obecnie najczęściej stosowaną technologią termorenowacji budynków. Metoda ta daje szerokie możliwości zarówno strukturalnego i kolorystycznego kształtowania elewacji.


Metoda lekka - mokra znana jest w Polsce od ponad dwudziestu lat, lecz stan większości najstarszych realizacji, ze względu na brak materiałów odpowiedniej jakości, oraz kiepskiej jakości robót budowlanych pozostawia wiele do życzenia.
W latach 80 ubiegłego wieku stosowano głównie metodę lekką-suchą używając blachy trapezowej mocowanej do ściany za pośrednictwem drewnianego, bądź stalowego rusztu na okładzinę elewacyjną.Ściany docieplone w ten sposób miały dobre właściwości cieplne, lecz bardzo niską estetykę.
Obecnie podstawową metodą docieplania budynków jest metoda lekka-mokra. Inwestorzy mają dziś do wyboru całą gamę systemów dociepleń, oraz więcejfachowych ekip dociepleniowych niż kilkanaści lat temu.

Technologia lekka-mokra

Sposób wykonania docieplenia ścian metodą lekką mokrą, opisany jest szczegółowo w Instrukcji ITB 334/96-Ocieplanie ścian zewnętrznych budynków metodą "lekką" 
Szczegóły dotyczące stosowania poszczególnych systemów, dostarczane są przez konkretnych producentów.

Materiały stosowane w technologii lekkiej mokrej 

Materiałem najczęściej stosowanym jako izolacja cieplna jest styropian o gramaurze co najmniej 15 kg/m3, samogasnący (oznaczony symbolem FS), sezonowany przez co najmniej 8 tygodni od momentu wyprodukowania. Płyty styropianowe powinny mieć strukturę jednolitą, zwartą, bez załamań.

Jako warstwę zbrojną stosuje się siatki z włókna szklanego, które powiny się charakteryzować trwałym splotem i dzięki kąpieli poliuretanowej odpornością na alkalia.
Siatki dostarczane są w rolkach o szerokości 1 metra i długości 50 metrów.

Zaprawa klejowa
Najczęściej jest to sucha zaprawa mineralna, która powinna być mrozo- i wodoodporna, wytrzymała w zakresie temperatur od -20 do +60 stopni celsjusza.
Zaprawa powinna być dopuszczona do stosowania aprobatą Instytutu Techniki Budowlanej.
Stosuje się ją do klejenia płyt styropianowych i układania siatki z włókna szklanego.

Wyprawy tynkarskie

W przypadku wypraw silikatowych i akrylowych najczęściej jest to gotowa kompozycja lub zestaw komponentu suchego i ciekłego, do zmieszania w odpowiednich proporcjach.
W przypadku tynków mineralnych i żywicznych, tynk dostarczany jest w postaci suchej mieszanki do zarobienia z wodą w określonych proporcjach.
Zależnie od wymagań można uzyskać różne faktury, zarówno poprzez dobór wielkości wypełniacza, jak i sposób nakładania i zacierania.

Kolejność prowadzenia robót

- Prace przygotowaecze powierzchni ścian
- Przygotowanie zaprawy klejowej
- Przyklejenie do powierzchni ścian płyt styropianowych
- Mocowanie styropianu za pomocą kołków z tworzywa sztucznego
- Wyrównanie powierzchni styropianu za pomocą gruboziarnistego papieru ściernego
- Naniesienie warstwy zaprawy klejowej na powierzchnię styropianu
- Ułożenie siatki zbrojnej z włókna szklanego (wciśnięcie siatki w klej za pomocą metalowej pacy)
- Uzupełnienie i wyrównanie warstwy klejowej skrywającej siatkę
- Ułożenie drugiej warstwy siatki w miejscach szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne (ściana parteru, pas przy cokole, narożach i uskokach)
- Wykonanie zewnętrznej warstwy tynku po uprzednim zagruntowaniu podłoża właściwym preparatem

Do prac przygotowawczych należy: zmontowanie rusztowań, usunięcie starych obróbek blacharskich, oczyszczenie i naprawa powierzchni ścian.
Podłoże powinno być równe i nośne, wszystkie słabe fragmenty powinny zostać skute, a ubytki uzupełnione za pomocą zaprawy.
Resztki starych powłok malarskich należy zmyć pod ciśnieniem, lub zeskrobać. Podłoże słabe i pylące należy zagruntować odpowiednim preparatem.
Zaprawę klejową nakładamy na płytę styropianową pasmem po obwodzie i 6-8 miejscach wewnątrz. Płyty styropianowe należy układać "na styk", nie dopuszczelne są szczeliny między płytami większe niż 2 mm (w razie ich wystąpienia uzupełnić pskami styropianu, lub pianką poliuretanową). Wszystkie wystające krawędzie i nierówności pły należy wyrównać papierem ściernym. Płyty styropianowe dodatkowo mocujemy do podłoża za pomocą kołków plastikowych w ilości 6 szt/m2.

Podczas klejenia siatki zbrojnej najpierw nakładamy warstwę zaprawy, a następnie wtapiamy w nią siatkę przy pomocy stalowej pacy, następnie wyrównujemy warstwą kleju, aby siatka była całkowicie niewidoczna.
Grubość warstwy klejącej powinna wynosić nie mniej niż 3 mm i nie więcej niż 6mm. 
Siatka musi być równomiernie napięta, bez sfałdowań. Sąsiednie pasy powinny być klejone na 10 cm zakład w pionie i w poziomie.
Do wykonania wyprawy elewacyjnej należy przystąpić nie wcześniej niż po dwóch dniach od zakończenia robót związanych z klejeniem siatki zbrojnej.




Artykuł został przedrukowany na następujących stronach:

Opis zabezpieczenia podłogi drewnianej - parkietu

Najpopularniejszym i ciągle najskuteczniejszym zabezpieczeniem podłogi drewnianej - parkietu, jest lakierowanie. Po zakończeniu cyklinowania parkietu przychodzi kolej na zabezpieczenie podłogi drewnianej przez ścieraniem, działaniem światła i wody oraz trwałym zabrudzeniem. Dobrze zabezpieczony parkiet może na wiele lat zachować wysokie walory estetyczne.


Przygotowanie parkietu do lakierowania podkładowego

Samo cyklinowanie nie zapewnia wystarczająco gładkiej powierzchni parkietu, dlatego przed lakierowaniem podłogę parkietową należy najpierw dokładnie oczyścić (na sucho) z wszelkich pyłków pozostałych po cyklinowaniu, aby móc dostrzec wszelkie miejsca niewystarczająco wygładzone. ie zawsze ejst to konieczne, ale warto przed pokryciem parkietu lakierem podkładowym przetrzeć ją jeszcze papierem ściernym (szczególnie w trudnodostępnych miejscach).


Lakierowanie podkładem

Podstawowym zadaniem lakieru podkładowego jest zabezpieczenie pakietu przed zmianą koloru pod wpływem lakieru właściwego. Podkład ogranicza również wnikanie w głąb drewna kolejnych warstw lakieru. Nakładanie lakieru podkładowego najłatwiej w warunkach domowych zrealizować za pomocą pędzla. Warstwa podkładu nałożona na podłogę powinna być cienka, dlatego warto rozcieńczyć nieco lakier podkładowy zgodnie z zaleceniami producenta. Parkiet lakierujemy podkładem jeden raz. Po wyschnięciu podkładu na podłodze prawdopodobnie miejscami pojawią się sterczące włókna drewna. To normalne zachowanie pakietu pod wpływem pierwszej warstwy lakieru. Teraz konieczne już jest przetarcie podłogi papierem ściernym. Jeśli nierówności są znaczne można zastosować najpier nieco grubszy papiper ścierny, oczyścić poweirzchnię podłogi i ponowić zabieg papierem drobnoziarnistym. Po wyszlifowaniu całej powierzchni należy bardzo dokładnie usunąć z parkietu pył powstały w wyniku szlifowania.


Lakierowaniem lakierem właściwym

Lakier właściwy należy nakładać na parkiet cienkiwi warstwami. Optymalna ilość warstw podawana jest na opakowaniu przez producenta. Zazwyczaj są to 2 lub 3 warstwy w zależności od intensywności późniejszej eksploatacji podłogi. Bardzo wskazane jest powtarzanie zabiegu szlifowania i dokładnego odpylania parkietu po nałożeniu każdej warstwy z wyjątkiem ostatniej!


Uwagi dodatkowe

Bardzo ważne jest zapoznanie się przed rozpoczęciem nakładania lakieru z zaleceniami producenta lakieru takimi jak:

* odstęp czasowy między nakładaniem kolejnych warstw
* temperatura w której można nakładać lakier na parkiet
* szybkość schnięcia lakieru
* sposób nakładania lakieru


Warto również pamiętać o nakładaniu lakieru przy jednolitym i wystarczającym oświetleniu całej podłogi, aby uniknąć wrażenia plam. Nie należy przerywać lakierowania w trakcie nakładanie pojedynczej warstwy gdyż może to doprowadzić do powstania "odcięć".




Artykuł został przedrukowany na następujących stronach:

Jak przygotować ściany do malowania

Jak przygotować ściany przed malowaniem? Podam kilka kroków które trzeba wykonać żeby wszystko było jak należy. Trzeba pamiętać, że jak będzie przygotowane nasze podłoże taki będzie końcowy efekt malowania. No to zaczynamy:)


Jak przygotować ściany przed malowaniem? Podam kilka kroków które trzeba wykonać żeby wszystko było jak należy. Trzeba pamiętać, że jak będzie przygotowane nasze podłoże taki będzie końcowy efekt malowania. No to zaczynamy:) 

Jeśli ściany były wcześniej malowane sprawdzamy: 

-przyczepność starej farby, 
-chłonność podłoża, 
-trwałość i jakość starych powłok, 

1.Przyczepność: 

-Farba łuszcząca się i wszystkie farby klejowe - usunąć całości (należy zwrócić uwagę czy pod warstwą emulsji nie ma jeszcze farby klejowej-trafiałem już na takie "perełki"), 
-Przyczepność powłoki (sprawdzamy przyklejając taśmę lakierniczą do ściany i odrywamy do podłoża) jeśli nic nie odeszło z taśmą jest ok. 
-Farba przyczepna - powłoki z połyskiem lub satynowe należy zmatowić przez przetarcie papierem ściernym 160 - 220 i odpylić, 

2.Chłonność podłoża: 

-Należy zmoczyć czystą wodą i jeśli: 
a)woda wsiąka w podłoże - gruntujemy je, 
b)woda spływa nie wsiąkając - nadaje się do malowania, 

3. Trwałość starej farby: 

-Praktycznie po wykonaniu poprzednich kroków wiemy już czy to co jest na ścianach możemy malować. 
-Przed gruntowaniem należy zaszpachlować wszystkie ubytki i pęknięcia. 


Ściany nie malowane: 


1.Ściany szpachlowane i z płyt gipsowych: 

-Muszą być całkowicie suche. 
-Przed malowaniem należy zagruntować ściany i sufity zgodnie z zaleceniami producenta farby (najczęściej farbą rozcieńczoną wodą max 20%) 


Tynki mineralne: 

-Nowe tynki muszą odstać minimum 28 dni w celu "odwapnienia" 
-Całość gruntujemy zgodnie z zaleceniami producenta farby którą chcemy robić wymalowania. 


Jako praktyk myślę że właśnie tak powinno wyglądać przygotowanie ścian. Jeśli wykonamy wszystkie czynności prawidłowo będziemy mieli pewność, że nasze malowanie będzie trwałe a nasza praca będzie miała sens. 

Padło takie stwierdzenie "zgodnie z zaleceniami producenta farby", 
dlatego, że różni producenci farby mają różne wymagania dotyczące przygotowania podłoża. Niektórzy (ci nieliczni) każą stosować swój specjalny grunt pod malowanie ale większość zaleca stosowanie farby rozcieńczonej wodą. 

No to mamy ściany przygotowane i bierzemy się za malowanie...



http://samocieplam.blogspot.com/    http://www.budowa-domu.net.pl/   http://www.budowa-domu.net.pl    http://dom-domy.blogspot.com/   http://www.dom-i-wnetrze.blogspot.com/    http://naprawydomowe.blogspot.com/

Podłoża pod płytki gresowe

Płytki gresowe przyklejamy za pomocą odpowiednio dobranej zaprawy klejowej. Zaprawę nanosimy tak zwanym „grzebieniem" na podłoże, oraz równomiernie na powierzchnie płytki - wówczas mamy pewność, że płytki będą dobrze przyklejone i nie powstaną przestrzenie powietrza w warstwie kleju.


Płytki gresowe przyklejamy za pomocą odpowiednio dobranej zaprawy klejowej. Zaprawę nanosimy tak zwanym „grzebieniem" na podłoże, oraz równomiernie na powierzchnie płytki - wówczas mamy pewność, że płytki będą dobrze przyklejone i nie powstaną przestrzenie powietrza w warstwie kleju. Następnie należy wypełnić przestrzeń między płytkami wcześniej wspomnianą zaprawą do fug, czyli wykonać czynność zwaną spoinowaniem. Układanie glazury w pomieszczeniach mieszkalnych należy  zacząć od przygotowania ścian i podłogi, usuną zalegający kurz, brud oraz  pozbyć się starych powłok. Sugerując się sprawdzonymi metodami, dobrze jest zgruntować podłoże, podobnie jak w przypadku malowania ścian. Następnie dobieramy odpowiedni podkład pod kątem chłonności powierzchni. Podłoża chłonne takie jak cement, tynki, mur ceglany czy płyty gipsowo-cementowe gruntujemy podkładem penetrującym. Jeśli nasze ściany są gipsowo-kartonowe, stosujemy specjalnie do nich przygotowany podkład na podłoża gipsowe. Nierzadko, zwłaszcza w starszych budynkach, ściany czy podłogi są bardzo nierówne. Produkty do wyrównywania są jednymi z ważniejszych przy układaniu płytek i nie należy lekceważyć ich znaczenia. W obecnych czasach płytki ceramiczne czy płytki gresowe  są najpopularniejszym i najbardziej stosowalnym materiałem wykańczania powierzchni w naszych mieszkaniach. Biorąc pod uwagę stopień twardości, nasiąkliwość i ścieralność możemy wyróżnić płytki ścienne i podłogowe. Do wyboru mamy płytki Opoczno, płytki Paradyż, Płytki Tubądzin. Możemy także wybierać między klinkierem, mozaiką różnice tkwią we właściwościach materiałów orz ich wzorach. Klinkier szkliwiony natomiast to bardzo twardy materiał o wysokich parametrach technicznych. Występuje w różnych kolorach i rustykalnej powierzchni. Stosowany na ścianach i podłogach.  Płytki gresowe porcelanowe to  płytki wykonane z drobno zmielonego kwarcu, skaleni, kaolinu. Są jednorodne w swojej strukturze, twarde, odporne na ścieranie, plamienie i działanie środków chemicznych. Mogą być szkliwione, a dodatkowo również polerowane. Dobre na podłogi, jak i na ściany. Coraz częściej do kafelków możemy dobrać listwy dekoracyjne i dekory. W przypadku układania glazury bardzo ważne jest podłoże. Warto zadbać by było równe i mocne. Będziemy mieli wówczas pewność, że płytki podłogowe będą się mocno trzymały. Do wzmocnienia tynków stosuje się specjalne grunty (najlepiej tej samej firmy co klej użyty do klejenia płytek). W przypadku, kiedy glazurę kleimy na płytach gipsowo-kartonowych pokrywamy je najpierw  folią w płynie. Dodatkowo zabezpieczy je przed wilgocią. Wybór kleju zależny jest od podłoża na jakim będzie układana glazura. Przed przystąpieniem do klejenia płytek trzeba wymierzyć ich rozmieszczenie na ścianie. Do łazienek najlepiej stosować płytki łazienkowe I klasy, które powinno się stosować w pomieszczeniach o małym natężeniu ruchu, do których nie ma bezpośredniego dostępu z zewnątrz. Sytuacja podobna jest przy wyborze płytek do naszej kuchni. Płytki kuchenne przedewszystkim powinny być odporne na wysokie temperatury. Warto jednak zaznaczyć iż tak naprawdę wybór płytek do łazienki, kuchni czy płytek podłogowych to bardziej sprawa gustu niż zaleceń technicznych. Obecnie nawet płytki z materiałów chłonnych nie są problemem, gdyż na rynku dostępne są specjalne impregnaty do zabezpieczania takich powierzchni. Należy tylko pamiętać o tym, żeby płytek ściennych nie układać na podłodze.



Artykuł został przedrukowany na następujących stronach:

Tynki

Wykończenie domu, czy jego remont, zwłaszcza z zewnątrz, wiąże się z przemyśleniem, jakich materiałów użyć, aby ściany były nie tylko estetyczne wykończone, ale również, aby wpływały na ergonomię całego domu.



Tynk, czyli siarczan wapnia w konsystencji białego proszku używany jest powszechnie do wykańczania mieszkań i domów, zarówno wewnątrz i jak i na zewnątrz. W zależności od tego czy zamierzamy nakładać tynk ręcznie, czy użyć do tego celu specjalnej maszyny o takim właśnie przeznaczeniu, dostępnych jest kilka rodzajów tynków.
Szczególnie dużą popularnością cieszą się ostatnio tynki mineralne. Nie bez powodu. W połączeniu z odpowiednią farbą egalizacyjną dają gwarancję, że po ich zastosowaniu nasza elewacja nie zarośnie algami czy glonami. Jeśli nasz mineralny tynk wymagał będzie odnowienia, można mu po paru latach zaaplikować mycie przy użyciu miękkiej szczoteczki. Tynki silikatowe, choć pod tym względem nie dorównują mineralnym, również sprawdzają się całkiem dobrze.
Dla osób, które nie mają cierpliwości do zabaw z zaprawą rekomendowane są tynki maszynowe. Ich skład został odpowiednio opracowany tak, aby świetnie nadawały się do nakładania za pomocą pistoletu.
Obecnie dostępnych jest wiele tynków w kolorach znacząco odbiegających od bieli. Tynki żółtawe, lekko brązowe czy wreszcie zielone to już niemal norma. Wybór jest naprawdę szeroki. Warto przed zakupem zorientować się w dostępnej ofercie. Najważniejsze jest, aby rodzaj użytego tynku odpowiadał naszym oczekiwaniom, a nie bez znaczenia są tu wymagania stawiane pod kątem estetycznym. Jeśli dysponujesz odpowiednio zasobnym portfelem z pewnością wybierzesz coś dla siebie. Nawet, jeżeli Twoja sytuacja finansowa nie należy do najlepszych, i tak będzie, z czego wybierać.

Tynki gipsowe ... kilka podstawowych informacji


Coraz częściej tynki gipsowe wypierają tradycyjne, czyli cementowo-wapienne. Jakie są główne powody takiego stanu rzeczy ? ... często są od nich tańsze, kładzie się je o wiele szybciej i według specjalistów są przyjazne m.in. dla alergików. 
Tynki gipsowe, stosowane powszechnie do wykańczania powierzchni ścian i sufitów wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych, stanowią dużą grupę wyrobów różniących się właściwościami użytkowymi i przeznaczeniem. Dobór odpowiedniego produktu powinien zatem uwzględniać charakter prowadzonych prac wykończeniowych i przeznaczenie tynkowanych pomieszczeń. 

Obecnie funkcjonuje tak wiele odmian tynków gipsowych, że trudno jest dokonać jednoznacznego ich podziału. Najczęściej dzieli się je w zależności od: 

1) sposobu nakładania:
 - ręczne – nakładane ręcznie,
 - mechaniczne – nakładane sposobem zmechanizowanym, za pomocą odpowiednich agregatów tynkarskich;
2) grubości warstwy tynku:
 - zwykłe – o grubości warstwy powyżej 6 mm,
 - cienkowarstwowe (gładzie) – o grubości warstwy do 6 mm;
3) rodzaju wypełniacza:
 - zwykłe,
 - lekkie – zawierające kruszywa lekkie (o gęstości nasypowej poniżej 800 kg/m3);
4) przeznaczenia:
 - zwykłe,
 - specjalne – wykazujące właściwości specjalne, wśród których mamy:
         – tynk o zwiększonej twardości powierzchni (B7),
         – tynk (zaprawa) z włóknami (C1),
         – tynk do izolacji akustycznej (C3),
         – tynk do izolacji cieplnej (C4),
         – tynk ogniochronny (C5); 
Do tynków gipsowych zalicza się również tynki gipsowo-wapienne oraz anhydrytowe, które mają podobne własności i zastosowanie.

Tynki gipsowe należą obecnie do najczęściej wykonywanych wypraw ścian i sufitów. O ich popularności zdecydowała przede wszystkim łatwość nakładania, krótki czas wysychania i możliwość uzyskania całkowicie równej, gładkiej powierzchni. To niewątpliwe zalety jednak nie da się ukryć, że w porównaniu z tynkami tradycyjnymi mają niższą odporność na długotrwałe zawilgocenie oraz uszkodzenia mechaniczne. Przyjrzyjmy się zatem kilku podstawowym zaletom i wadom tych tynków.

Zalety tynków gipsowych:
- są łatwe do układania i nanosi się je szybko (tylko jedną warstwą) dzięki czemu w ciągu jednego dnia można wykonać nawet 150 m2 powierzchni;
- w większości przypadków nie jest już konieczne wykańczanie ścian gładzią, gdyż ich powierzchnia sama w sobie jest bardzo gładka (ale to zależy oczywiście od własnych preferencji inwestora);
- nie hamują przepływu pary wodnej przez ściany;
- są uważane za zdrowe, gdyż potrafią regulować poziom wilgotności pomieszczeń, poprawiając tym samym mikroklimat we wnętrzach;
- mają dobrą izolacyjność termiczną (tzw. współczynnik przewodzenia ciepła jest bardzo niski gdyż dochodzi do 0,25 W/(m.K), a wiadomo że im niższy jest ten współczynnik, tym korzystniejszy;
- po wyschnięciu są białe, zatem jeśli będziemy malować ściany jasną farbą, jej zużycie będzie przez to nieco mniejsze;
- chronią przed rozprzestrzenianiem się ognia ponieważ 2-centymetrowa warstwa tynku wytrzyma działanie ognia przez mniej więcej 20 minut; nadają się do dekoracyjnego fakturowania.
Wady tynków gipsowych:
- tynki te są mniej wytrzymałe pod względem mechanicznym od tynków, których głównym spoiwem jest cement;
- nie są odporne na wodę i stałe zawilgocenie, dlatego gdy poziom wilgotności powietrza przekroczy 80%, gips zaczyna tracić swoją wytrzymałość; 
- nie uszczelniają ścian tak jak inne rodzaje tynków,
- stal niezabezpieczona antykorozyjnie w zetknięciu z gipsem zaczyna rdzewieć.

Gotowe tynkarskie mieszanki gipsowe są plastyczne, łatwe w obróbce, odznaczają się dobrą przyczepnością do podłoża. Uzyskiwane dzięki nim jednowarstwowe tynki mają równe, gładkie i dość twarde powierzchnie - stanowiące doskonałe podłoże pod farby, tapety czy okładziny ceramiczne. 

Kolejne ważne zagadnienie to "gdzie można układać takie tynki i kiedy tak naprawdę zacząć?".

Tynki gipsowe można układać wyłącznie wewnątrz domu. Nadają się one na wszystkie podłoża, pod warunkiem że mają one wystarczającą nośność. 
Zapewne wielu z nas zadaje sobie pytanie, czy zatem tynk gipsowy może być układany również w łazience. Tak, o ile wilgotność powietrza nie będzie tam przekraczała 70% i nie będzie się utrzymywać ciągle. Tynk gipsowy chłonie wilgoć, ale też szybko ją oddaje, gdy powietrze staje się bardziej suche. Działa więc jak bufor. Tynki gipsowe nie powinny być natomiast stosowane w miejscach, gdzie będą nieustannie narażone na uszkodzenia mechaniczne – w garażach, warsztatach itp. Tu lepiej sięgnąć po mniej atrakcyjny wizualnie, ale trwalszy tynk cementowo - wapienny. 

Najkorzystniejszym okresem do tynkowania jest okres od wiosny do jesieni. Ważne jest to aby prace rozpocząć dopiero po 3-4 miesiącach od zakończenia budowy domu. Ściany muszą osiąść i ustabilizować się. Szczególny przypadek stanowią podłoża z betonu, które nie powinny być wykańczane tynkiem gipsowym, jeżeli od ich wykonania nie minęły minimum 2 miesiące. Oczywiste jest, że firmę tynkarską powinniśmy wzywać dopiero wtedy, gdy zakończone są wstępne prace instalacyjne – rozprowadzono przewody i zrobiono przyłącza. Dobrze aby były już wstawione drzwi zewnętrzne, okna oraz ościeżnice drzwi wewnętrznych (wyjątek stanowią dość często spotykane obecnie ościeżnice z MDF, które można wstawić po wytynkowaniu ścian, a osadzenie i końcową obróbkę ościeżnic wykonać na końcu. Duża wilgotność w pomieszczeniu podczas schnięcia tynku może spowodować "puchnięcie" takich ościeżnic i ich uszkodzenie). W okresie wiosennym i jesiennym w tynkowanych wnętrzach powinno już działać ogrzewanie.

Artykuł został przedrukowany na następujących stronach: